تا آنجا که با میراث ادبی و فرهنگی ایران آشنا هستم می‌توانم بگویم چه دور افتاده‌اند آن‌ها که از کشته شدن کسی اظهار شادمانی می‌کنند. حتی اگر آن کشته شده دشمن باشد. ایران را تنها به خاک و مرزهای سر زمینی‌اش که نمی‌توان فرو کاست، ایران با حضور سعدی و حافظ، مولوی و خیام، ابوالحسن خرقانی و ابوسعید و بسیار فرهیختگان دیگر این دیار معنا دارد، بزرگانی که شادمانی بر مرگ دیگران حتی دشمن را بر نمی تابند. دوری از وطن به دور شدن از این خاک نیست، بیگانه شدن و دور شدن  از ادب و فرهنگ این سرزمین است که اندوه‌بار تر از هر غربتی است

مشهد/ دهم مرداد1304